1. SGT.PEPPERS LONELY HEARTS CLUB BAND(BEATLES)
Για πολλούς κριτικούς το κορυφαίο άλμπουμ της ροκ μουσικής. Κυκλοφόρησε την 1η Ιούνη 1967, ύστερα από δουλειά πεντέμισι μηνών στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ. Άλμπουμ καινοτόμο, από τον ήχο έως το εξώφυλλό του, συνδύασε εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.
Το «Sgt Peppers» άρχισε να ηχογραφείται, όταν η μανία του νεαρόκοσμου για τα «Σκαθάρια» άρχισε να υποχωρεί. Το επεδίωξαν και οι ίδιοι οι Μπητλς, που αποφάσισαν να σταματήσουν τις συναυλίες τον Αύγουστο του 1966 και να αφοσιωθούν στη δισκογραφία. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τους στην Αφρική σκέφθηκαν να δημιουργήσουν ένα θεματικό άλμπουμ) για μια φανταστική ορχήστρα με επικεφαλής τον Λοχία Πέπερ, η οποία θα έδινε ένα φανταστικό κονσέρτο μπροστά σ' ένα φανταστικό κοινό, ενώ οι τέσσερις Μπιτλς θα υποδύονταν συγκεκριμένους ρόλους. Το σχέδιο δεν τους βγήκε απόλυτα, αλλά δημιούργησαν μια σειρά από μουσικά κομψοτεχνήματα, όπου η ψυχεδέλεια, η κλασσική μουσική, το ροκ εντ ρολ και το μιούζικ-χολ, δένουν αρμονικά.
Οι τέσσερις Beatles μπήκαν στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ στις 6 Δεκεμβρίου του 1966 και βγήκαν στις 21 Απριλίου 1967, την μέρα που η Ελλάδα έμπαινε στο «γύψο» των συνταγματαρχών. Για τα τραγούδια του άλμπουμ χρειάστηκαν 700 ώρες ηχογραφήσεων. Άπιαστο όνειρο για άλλους καλλιτέχνες, όχι όμως και για τους Beatles, που ως σούπερ γκρουπ, είχαν το απόλυτο ελεύθερο από την ΕΜΙ.
Την περίοδο που ηχογραφούσαν το «Sgt Peppers», τα μουσικά ενδιαφέροντα των Beatles δεν επικεντρώνονταν μόνο στις απλές ποπ μελωδίες των αρχών της καριέρας τους. Τους ενδιέφεραν οι ήχοι της Ανατολής, ήταν εξοικειωμένοι με τον συμφωνικό ήχο και τα ηλεκτρικά όργανα (όργανο, πιάνο κ.ά.). Το πλήθος των μουσικών εφέ, που σιγά - σιγά γινόταν κτήμα των μουσικών, αλλά και οι νέες τεχνικές ηχογράφησης, συνέβαλαν στο τελικό αποτέλεσμα. Στο άλμπουμ χώρεσαν τελικά 13 τραγούδια με χρονική διάρκεια 39 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα και έμειναν έξω, για να συμπεριληφθούν σε επόμενα άλμπουμ τους, τα τραγούδια «Strawberry Fields Forever» και «Penny Lane».
Το «Sgt Peppers» κυκλοφόρησε την 1η Ιουνίου 1967 και ήταν το όγδοο άλμπουμ της δισκογραφίας τους. Σε σύντομο διάστημα ανέβηκε στο Νο1 των τσαρτ της Μεγάλης Βρετανίας (27 εβδομάδες) και Ηνωμένων Πολιτειών (15 εβδομάδες), ενώ διθυραμβικές ήταν και οι κριτικές. Ο διακεκριμένος μουσικοκριτικός των Times του Λονδίνου Κένεθ Τάιναν χαρακτήρισε το Sgt Peppers, ως «μία σημαντική στιγμή στην ιστορία του Δυτικού Πολιτισμού».
Ένας από τους δεινούς επικριτές του «Sgt Peppers» υπήρξε ο σπουδαίος μουσικός Φρανκ Ζάππα, ο οποίος κατηγόρησε τους Beatles ότι εμπορευματοποίησαν την αισθητική του χίπικου κινήματος (flower power). «Το έκαναν μόνο για το χρήμα» τόνιζε σ' ένα άρθρο του στο περιοδικό Rolling Stone. Και φρόντισε να το διακωμωδήσει αργότερα στο άλμπουμ του «We're Only in it for the money», με εξώφυλλο μια παρωδία του περίφημου εξωφύλλου του «Sgt Peppers».
Ο δίσκος τιμήθηκε και από τη μουσική βιομηχανία των ΗΠΑ. Το 1968 απέσπασε Βραβείο Γκράμι για το άλμπουμ της χρονιάς, που δινόταν για πρώτη φορά σε ροκ άλμπουμ. Με Γκράμι τιμήθηκε και το περίφημο εξώφυλλο του δίσκου, δημιουργία του γκαλερίστα Ρόμπερτ Φρέιζερ με τη συνεργασία του Πολ ΜακΚάρτνεϊ. Είναι ένα κολλάζ στο κλίμα της ποπ-αρτ, που απεικονίζει τα «τέσσερα σκαθάρια» ντυμένα με εδουαρδιανά ρούχα και περιτριγυρισμένα από διάσημες προσωπικότητες, καλλιτέχνες και μη.
2. DARK SIDE OF THE MOON(PINK FLOYD)
Εμβληματικό άλμπουμ της ροκ μουσικής και η κορυφαία δημιουργική και εμπορική στιγμή των Pink Floyd. Κυκλοφόρησε στις 17 Μαρτίου 1973 στις ΗΠΑ και μία εβδομάδα αργότερα (24 Μαρτίου) στη Μεγάλη Βρετανία. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία, που εξελίχθηκε σε διαχρονική, αφού παρέμεινε για πάνω από 1.500 εβδομάδες στο Τοπ-200 του «Μπίλμπορντ».
Το όγδοο άλμπουμ στη δισκογραφία των Pink Floyd αποτελείται από εννέα τραγούδια, συνολικής διάρκειας 41 λεπτών και 34 δευτερολέπτων. Ηχογραφήθηκε από τον Ιούνιο του 1972 έως τον Ιανουάριο του 1973 στα στούντιο της Άμπεϊ Ρόουντ στο Λονδίνο με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και την καθοριστική συμβολή του μηχανικού ήχου και μουσικού Άλαν Πάρσονς. Σχεδόν όλο το έργο πιστώνεται στον Ρότζερ Γουότερς, που έγραψε τους στίχους και τη μουσική σε όλα τα τραγούδια. Τα υπόλοιπα τρία μέλη του συγκροτήματος (Ντέιβιντ Γκίλμορ, Ρίτσαρντ Ράιτ και Νικ Μέισον) συνεισέφεραν δημιουργικά με τις παρατηρήσεις τους στο στούντιο.
Μουσικά, το άλμπουμ κινείται στο χώρο του προοδευτικού ροκ και της ηλεκτρονικής μουσικής, στην οποία οι Πινκ Φλόιντ υπήρξαν πρωτοπόροι στον χώρο του ροκ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κριτικοί χωρίζουν την ροκ μουσική στην περίοδο πριν και μετά το «The Dark Side of the Moon», όσον αφορά στη χρήση των συνθετητών και των άλλων ηλεκτρονικών «εργαλείων». Αλλά η αληθινή δύναμη του άλμπουμ προέρχεται από το δημιουργικό συνταίριασμα του νεοψυχεδελικού αρτ-ροκ, της τζαζ φιούζιον και του μπλουζ-ροκ.
Θεματικά, το άλμπουμ εξερευνά όψεις της ανθρώπινης εμπειρίας. Αναφέρεται στη γέννηση ενός παιδιού και το μεγάλωμά του (Speak to Me/Breath), στο χρόνο που φεύγει («Time»), τη θρησκεία («Great Gig in the Sky»), τον καταναλωτισμό («Money»), τον εθνοκεντρισμό («Us and Them») και τον θάνατο («Brain Damage», «Eclipse»).
Το άλμπουμ γνώρισε μεγάλη επιτυχία και γνωρίζει σταθερά μέχρι τις μέρες μας. Με πωλήσεις 42.000.000 αντιτύπων κατατάσσεται στην 6η θέση με τα πιο εμπορικά άλμπουμ όλων των εποχών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στις ΗΠΑ πουλάει γύρω στα 9.000 αντίτυπα κάθε εβδομάδα.
3. THE VELVET UNDERGROUND AND NICO (THE VELVET UNDERGROUND AND NICO)
Το πρώτο άλμπουμ των Velvet Underground, στο οποίο συμμετείχε η Γερμανίδα τραγουδίστρια Christa Paffgen (Nico). Η επαυξημένη έκδοση περιλαμβάνει δύο CD. Το πρώτο φιλοξενεί τη στερεοφωνική βερσιόν του άλμπουμ, όπως κυκλοφόρησε σε άλμπουμ βινυλίου το Μάρτιο του 1967, μαζί με πέντε τραγούδια ("Little Sister", "Winter Song", "It Was A Pleasure Then", "Chelsea Girls", "Wrap Your Troubles in Dreams") από το προσωπικό άλμπουμ της Nico "Chelsea Girl" (πρώτη κυκλοφορία: Οκτώβριος 1967). Το δεύτερο CD περιέχει τη δυσεύρετη μονοφωνική μείξη της "μπανάνας" (ένα "δώρο" για τους συλλέκτες και τους φανατικούς οπαδούς των Velvets) καθώς και τα σινγκλ "All Tomorrow's Parties" (συντομευμένη βερσιόν με διάρκεια 2:49' έναντι των 5:58' του άλμπουμ), "I'll Be Your Mirror" (μονοφωνική μείξη, όπως κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1966), "Sunday Morning" και "Femme Fatale" (μονοφωνική μείξη, Δεκέμβριος 1966). Η "Deluxe Edition" περιλαμβάνει επίσης ένθετο βιβλιαράκι 28 σελίδων με τους στίχους των τραγουδιών, φωτογραφικό υλικό και δοκίμιο του Dave Thompson, συγγραφέα του βιβλίου "Beyond The Velvet Underground" (Omnibus Press, 1989). Οι Velvet Underground σχηματίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '60 από τους Lou Reed (κιθάρα/φωνητικά), John Cale (βιόλα/μπάσο/όργανο), Sterling Morrison (κιθάρα) και Maureen "Mo" Tucker (τύμπανα). Αν και τα μέλη αυτής της κλασικής σύνθεσης έπαιξαν μαζί μόνο για τρία χρόνια, οι Velvet Underground δίκαια θεωρούνται ένα από τα πιο επιδραστικά rock σύνολα της δεκαετίας του '60. Το πάντρεμα της avant-garde περσόνας και της κλασικής θεωρητικής παιδείας του Cale με τη "θεματολογία δρόμου" του Reed που μιλούσε για "απαγορευμένα" τότε θέματα, όπως το σεξ και τα ναρκωτικά, ήταν ένα διαβρωτικό αντίδοτο στο flower-power οπτιμισμό που διακατείχε τους περισσότερους από τους συγχρόνους τους. Το 1965 συναντήθηκαν με τον Andy Warhol, τον πάπα της pop art, που τους κάλεσε να συμμετάσχουν στην παράσταση πολυμέσων Exploding Plastic Inevitable (μια θεατρική συνεύρεση μουσικής, φιλμ, φωτιστικών σόου και χορού) και τους σύστησε να συμπεριλάβουν στη σύνθεσή τους τη Γερμανίδα ηθοποιό και τραγουδίστρια Nico. Το δυναμικό ντεμπούτο άλμπουμ του γκρουπ "The Velvet Underground & Nico" (1967) ήταν μια δουλειά εμπνευσμένου ηχητικού πειραματισμού με τραγούδια που μιλούσαν με ευθύτητα για θέματα όπως τα ναρκωτικά ("Heroine", "Waiting For My Man") και οι σεξουαλικές παρεκκλίσεις ("Venus In Furs", με εφευρετική ερμηνεία του Cale στη βιόλα). Μια άλλη κορυφαία στιγμή του άλμπουμ ήταν η παγωμένη, γοτθική ερμηνεία της Nico στο "Femme Fatal". Το διάσημο εξώφυλλό του απεικόνιζε μια μπανάνα φιλοτεχνημένη από τον Warhol.
4. NEVER MIND THE BOLLOCKS (SEX PISTOLS)
Το δρόμο τον είχαν στρώσει συγκροτήματα όπως οι MC5, οι Stooges και οι New York Dolls, ενώ οι Ramones είχαν ήδη γίνει ευρέως γνωστοί, όμως οι διαστάσεις που έλαβε η punk (και που ο απόηχος της φτάνει μέχρι τις μέρες μας) θα ήταν πολύ μικρότερες ελλείψει αυτού του δίσκου. Η αναστάτωση που προκάλεσε το "Never Mind The Bollocks" στη συντηρητική Βρετανία με τραγούδια όπως το "God Save The Queen" και το "Anarchy In The UK", καθώς και η φιλολογία γύρω από τα κατορθώματα των μελών του συγκροτήματος (και κυρίως γύρω από τον Sid Vicious, αν και ο τελευταίος δε συμμετείχε σχεδόν καθόλου στην ηχογράφηση του δίσκου) έχουν δώσει θρυλικές διαστάσεις στην πρώτη και ουσιαστικά τελευταία δισκογραφική προσπάθεια των Pistols. Το "Never Mind The Bollocks" είναι πρωτίστως ένα ηχηρό αντιεξουσιαστικό μανιφέστο, δύσκολα όμως μπορεί κανείς να αγνοήσει τη μουσική του αξία αλλά και την υπερπροσεγμένη παραγωγή που έκανε αρκετούς να αμφισβητήσουν την αυθεντικότητα των προθέσεων του συγκροτήματος.
5. GREATEST HITS(SIMON & GARFUNKEL)
Ντουέτο των Art Garfunkel (γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1942 στη Νέα Υόρκη) και Paul Frederic Simon (γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1942 στο Νιου Τζέρσι). Η ιδιάζουσα φωνή του Garfunkel, καθώς και τα καλοφτιαγμένα τραγούδια του Simon τούς ανέδειξαν σε ένα από τα πιο επιτυχημένα και επιδραστικά ονόματα του rock της δεκαετίας του '60. Επηρεασμένοι κυρίως από το folk rock του Bob Dylan και τις αρμονίες των Everly Brothers, έδειξαν το δρόμο σε μια πλειάδα τραγουδιστών/τραγουδοποιών με απαλές φωνές. Το ρεπερτόριό τους περιέλαβε πληθώρα τραγουδιών που αναδείχθηκαν σε κλασικά, αποτελώντας επιτομή μιας ολόκληρης εποχής, τόσο από μουσική άποψη όσο και κοινωνική και πολιτική: "The Sound of Silence", "Homeward Bound", "I Am a Rock", "The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)", "A Hazy Shade Of Winter", "For Emily, Whenever I May Find Her", "The Dangling Conversation", "Anji" κ.ά. Από τη στιγμή που οι καλλιτεχνικές τους δραστηριότητες διαχωρίστηκαν, το 1970, ο Garfunkel επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στην ηθοποιία, με περιστασιακές μόνο σόλο ηχογραφήσεις, ενώ ο Simon ακολούθησε μια καταξιωμένη καριέρα, τόσο ως ερμηνευτής όσο και ως συνθέτης (με σπουδαιότερους σταθμούς το "Graceland" του 1986 και το "Rhythm Of The Saints" του 1990), η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε ότι αφορά, τέλος, τη νίκη του έργου των Simon and Garfunkel ενάντια στο χρόνο, παραθέτουμε ένα απόσπασμα από τις σημειώσεις του Αμερικανού κριτικού Anthony DeCurtis στο εσώφυλλο του "Live From New York City, 1967" που κυκλοφόρησε το 2002: "Μέχρι σήμερα, όταν οι άνθρωποι σκέφτονται τους Simon και Garfunkel, σκέφτονται νύχτες σαν αυτή - νύχτες που ξεχείλιζαν με την υπόσχεση ότι τόσο πολλά ήταν πιθανά, που έμοιαζαν λες και θα μπορούσαν να διαρκέσουν για πάντα, και που επιβιώνουν μέσα σε τούτη τη μουσική και σε όλα όσα αυτή συνεχίζει να σημαίνει"
6. THE WALL(PINK FLOYD)
Το The Wall, το 9ο κατά σειρά άλμπουμ των Pink Floyd κυκλοφορεί στην «πατρίδα» του Pink. Στα τέλη του ’70, οι Floyd είναι πια η σούπερ μπάντα του rock με την πιο διανοουμενίστικη υπόσχεση. Rock δίχως ‘n’ roll. Τώρα έχουν φίλους ως και τους πιο δύσπιστους. Είναι η προμετωπίδα της mainstream σκηνής στα «εγκαίνια» των ‘80s, μη απεμπολώντας το αντιεμπορικό άλλοθί τους. Αλλά δεν είναι απλά τα πράγματα. Δεν όπως παλιά. Δεν είναι οι φοιτητές της αρχιτεκτονικής που ψυχανεμίζονται με παράξενα ακόρντα στην κιθάρα. Έχει υψωθεί τοίχος ανάμεσά τους. Ένα χρόνο κράτησε η ηχογράφηση του διπλού άλμπουμ των 81 λεπτών με τα 26 κομμάτια και δεν βρέθηκαν ούτε μία φορά όλοι μαζί σαν μπάντα, σαν παρέα, στο στούντιο. Κι όχι μόνον αυτό. Ο κιπορντίστας Ρίτσαρντ Ράϊτ (πέθανε πέρυσι από καρκίνο) σηκώθηκε κι έφυγε στη μέση της ηχογράφησης…
7. THEIR SATANIC MAGESTIES REQUEST(ROLLING STONES)
Η μεγάλη αίσθηση που δημιούργησε η κυκλοφορία του «Pet Sounds» από τους «Beach Boys» το ’66, δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορη μια μπάντα όπως οι Stones. Η flower power εποχή βρίσκεται στο απόγειό της και το ψυχεδελικό κίνημα είναι το κυρίαρχο μουσικό ρεύμα στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Έτσι οι Rolling Stones αποφασίζουν να βγάλουν ένα δίσκο δικής τους παραγωγής και τον γεμίζουν με παραμυθένιους ήχους προσθέτοντας ένα σωρό καινούργια όργανα στις ηχογραφήσεις. Το αποτέλεσμα είναι ένα LP – σταθμός στη δεκαετία του ’60, ένα φανταστικό ποίημα με ταξιδιάρικους hippie στίχους και μια λαμπρή ενορχήστρωση από τους Jagger / Jones / Richards. Το «Their Satanic Majesties request» μαγεύει το μουσικό κοινό σε όλο τον κόσμο και θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις κορυφαίες στιγμές του ψυχεδελικού ροκ. Στο «Sing this all together» μαζί με τους Stones τραγουδούν και οι Lennon / McCartney.
8. LED ZEPPELIN IV (LED ZEPPELIN)
Ο Jimmy Page ήταν πολύ εξοργισμένος από τη μουσική βιομηχανία και τον Τύπο.
Ένιωθε ότι παρά την κατάθεση ψυχής που είχε κάνει με το άλμπουμ ''Led Zeppelin III'' λίγοι το κατάλαβαν και λίγοι το εκτίμησαν πραγματικά. Οι κριτικές ήταν του τύπου...
Παρά την εμπορική επιτυχία του άλμπουμ, η πιο ελαφριά ακουστική του προσέγγιση, ερχόμενη σε αντιπαραβολή με την μεγάλη αίσθηση που είχε προκαλέσει το εκρηκτικό ''ΙΙ'',προκάλεσαν αρκετά αρνητικά σχόλια.
Τότε ο Jimmy Page παίρνει μία απόφαση που έγραψε ιστορία: ''Θα βγάλουμε ένα άλμπουμ χωρίς τίτλο, όνομα συγκροτήματος ή οποιαδήποτε άλλη πληροφορία. Έτσι, δεν θα το αγοράσουν για τ' όνομα της μπάντας, αλλά μόνο για την μουσική''. Έτσι οι Led Zeppelin μπαίνουν στο Headley Grange του Hampshire, μία αποθήκη βικτωριανής εποχής, που τους προτάθηκε από τους Fleetwood Mac. Όταν ολοκληρώνουν τις ηχογραφήσεις με το Rolling Stone Mobile Studio, ο Page ανακοινώνει στην εταιρία τις προθέσεις του για το εξώφυλλο.
Εκείνοι δεν δέχονται.
Τότε ο κιθαρίστας αρνείται να παραδώσει τις μπομπίνες του δίσκου αν η κυκλοφορία δεν γίνει όπως θέλει αυτός. Κάτω από τέτοια πίεση, η Atlantic τελικά υποκύπτει και το Νοέμβριο του 1971 το άτιτλο άλμπουμ ( που λόγω πρότερης αρίθμησης έγινε γνωστό σαν ''Led Zeppelin IV'') κυκλοφορεί, με το εξώφυλλο σχεδιασμένο από τούς Page/Plant. Το πορτρέτο του γέρου με το δεμάτι στην πλάτη πάνω σ' ένα μισογκρεμισμένο τοίχο κάνει αίσθηση, ενώ δεν αναγράφεται τίποτα στο εξώφυλλο.
Στο εσωτερικό, ένα φύλλο χαρτί με τους στίχους του Stairway To Heaven (η πρώτη φορά που στίχοι της μπάντας εμφανίζονται σε άλμπουμ) και τέσσερα μυστικιστικά σύμβολα, ένα για κάθε μέλος του σχήματος, συνοδεύουν το δίσκο (τον οποίο, λόγω συμβόλων, μερικοί αποκαλούν " The Four Symbols ").
Τελικά ο Page αποδείχθηκε σωστός να βασιστεί μόνο στην μουσική, καθώς το άλμπουμ έβγαζε μία πρωτόγνωρη αίγλη και αισθαντικότητα. Το layout είναι πολύ συμβολικό και χειρίζεται μυστηριακά θέματα παγανισμού και φυσιολατρίας. Για την ιστορία, το άλμπουμ έφτασε στο Νο1 στην Αγγλία και Νο2 στις ΗΠΑ, όπου οι πωλήσεις του ξεπέρασαν τα 23 εκατομμύρια και έτσι πέρασε στην ιστορία σαν ένα από τα κλασικότερα έργα στην ιστορία του rock.
9. MACHINE HEAD(DEEP PURPLE)
Τέσσερις νότες: τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Τέσσερις νότες αρκούν για τη σύνθεση ενός από τα πιο γνωστά, χιλιοπαιγμένα και αγαπημένα μοτίβα στην ιστορία της μουσικής. Με απόσταση 164 ετών, και σε αντιστοιχία με την εισαγωγή της Πέμπτης Συμφωνίας του Beethoven, το θρυλικό Smoke On The Water των Deep Purple ήρθε το 1972 να αποδείξει εκ νέου το αυτονόητο, που όλοι τείνουμε να ξεχνάμε: ότι η μουσική είναι επί της ουσίας μια πάρα πολύ απλή τέχνη, αρκεί φυσικά να κατέχει κανείς τα μικρά θεμελιώδη "μυστικά" της, και πάνω από όλα να είναι προικισμένος με τα θεία και σπάνια χαρίσματα της απλότητας, του μέτρου και της αμεσότητας στην έκφραση. Τα πρώτα πενήντα δευτερόλεπτα του Smoke On The Water θεωρούνται υπόδειγμα ροκ ενορχήστρωσης και επιβεβαιώνουν τη διαχρονικότητα και την καθολική ισχύ του ανωτέρω ισχυρισμού. Ένα "προκλητικά" απλό και μόνιμα επαναλαμβανόμενο σχήμα, που απαρτίζεται από τέσσερις μόλις νότες και μπορεί να παιχτεί ακόμη και από κάποιον που δεν έχει ξαναπιάσει κιθάρα στα χέρια του, κατάφερε να μετατραπεί στον απόλυτο ροκ ύμνο που ανάθρεψε γενιές και γενιές ακροατών και επίδοξων εξάχορδων βιρτουόζων.
Το ίδιο όμως ισχύει και για το δίσκο που το περιλάμβανε, το πολυπλατινένιο Machine Head, που αποτελεί σημείο αναφοράς στο χώρο της σύγχρονης ροκ μουσικής και αστείρευτη πηγή έμπνευσης για κάθε νέο συγκρότημα. Τριάντα οκτώ χρόνια μετά την παρθενική του εμφάνιση, το Machine Head παραμένει το ίδιο φρέσκο και ζωντανό και εξακολουθεί να μας συναρπάζει σε κάθε καινούργιο άκουσμα.
10.HOTEL CALIFORNIA (EAGLES)
Μια μέρα σαν σήμερα το 1977 το «Hotel California» των «Eagles» ανέβαινε στο Νο1 των αμερικάνικων τσαρτς και ξεκινούσε την πορεία του προς την… αθανασία. Πλέον το τραγούδι θεωρείται ένα από τα καλύτερα και γνωστότερα στην ιστορία της ροκ μουσικής. Το «Hotel California» όμως είναι και το κομμάτι που το ακολουθούν οι περισσότερες ιστορίες. Οι σκοτεινοί του στίχοι δημιούργησαν μύθους για το τι πραγματικά μιλάει και ποια ιστορία ενέπνευσε τους δημιουργούς του. Τι είναι το «θηρίο», το «πνεύμα» και η «τελετή» με τα «ατσάλινα μαχαίρια»; Μιλάει για κάποιο έγκλημα, κάποια σατανιστική τελετή ή κάτι διαφορετικό. Θα ακολουθήσουμε λοιπόν όλους τους αστικούς μύθους που ακολουθούν το… στοιχειωμένο ξενοδοχείο για να φτάσουμε στην εξήγηση που έδωσαν τα μέλη του συγκροτήματος.
Οι «Eagles» κυκλοφόρησαν το single στις αρχές του 1977 και χρειάστηκαν τρεις μήνες για να ανέβει στο Νο1. Οι στίχοι του όμως δημιούργησαν άμεσα αίσθηση σε μια περίοδο μάλιστα που τα εγκλήματα ήταν πολλά. Ο κουρασμένος ταξιδιώτης που αναγκαστικά πάει στο ξενοδοχείο και βλέπει πολλά περίεργα δημιουργεί μύθος και συνειρμούς με γεγονότα της εποχής.
Η ιστορία που κυριαρχεί είναι αυτή που συνδέει το τραγούδι με την «Εκκλησιά του Σατανά» και τον Άντον ΛαΒέι γνωστό ως «Μαύρο Πάπα». Αυτός ο μύθος θέλει το τραγούδι να αναφέρεται σε ένα ξενοδοχείο που είχε αγοράσει ο σατανιστής, ΛαΒέι στο Σαν Φρανσίσκο το οποίο μετέτρεψε στην «Εκκλησία του Σατανά» και εκεί έγραψε τη «Σατανική Βίβλο». Μάλιστα λένε ότι στη φωτογραφία στο οπισθόφυλλο του δίσκου σε ένα παράθυρο ψηλά αριστερά εμφανίζεται η μορφή του ΛαΒέι που προειδοποιεί τους αθώους από κάτω του. Γενικότερα πολλά έχουν ακουστεί για τις φωτογραφίες. Κάποιοι λένε ότι είναι από την «Εκκλησία του Σατανά» ενώ αναφέρουν πως η κάμερα έπιασε και τις μορφές κάποιων πνευμάτων. Ένας μύθος θέλει στις πρώτες φωτογραφίες που βγήκαν από το ξενοδοχείο να εμφανίζεται κάποιος στην είσοδο ενώ στην πραγματικότητα δεν ήταν κανείς. Επίσης ο μαύρος καθαριστής που βρίσκεται σε μια φωτογραφία λέγεται ότι είναι ένα θύμα του ΛαΒέι που θυσιάστηκε.
Όσο για τους στίχους θεωρούν ότι μιλάει για μια σατανιστική τελετή. Το «δεν έχουμε αυτό το πνεύμα εδώ από το 1969» αναφέρεται στον Χριστό και το γεγονός ότι η σατανιστική ομάδα αυτή δημιουργήθηκε το 1969. Φυσικά τα μέλη των «Eagles» έχουν κατηγορηθεί ότι ασπάζονται τον Σατανισμό. Άλλη άποψη θέλει το «they stub withtheir steely knives» να αναφέρεται στον Στίλι Νταν με τον οποίο οι φήμες ήθελαν τα μέλη του συγκροτήματος να έχουν διαμάχη. Φυσικά υπάρχει και το κλασικό ότι αν ακούσεις ανάποδα τον δίσκο έχει διαβολικά μηνύματα.
Μια διαφορετική εκδοχή θέλει το κομμάτι να αναφέρεται στο ψυχιατρείο του «Καμαρίγιο» και όσα γίνονταν εκεί. Το παρατσούκλι του ψυχιατρείου ήταν «Hotel California» και ο συνειρμός έγινε λογικά. Επίσης έχει ακουστεί ότι αναφέρεται σε ένα ξενοδοχείο στη Σκοτία που έγιναν κάποια εγκλήματα αλλά και ένα μικρό μοτέλ στην Καλιφόρνια που οι ιδιοκτήτες του (ένα ζευγάρι) σκότωναν τους ενοίκους και έθαβαν τα πτώματα τους στο υπόγειο. Τέλος υπάρχει και η απλή σκέψη ότι το τραγούδι γράφτηκε για ένα ξενοδοχείο που είχαν περάσει κάποιες νύχτες τα μέλη των «Eagles».
Η αλήθεια…
Η πραγματικότητα όμως δεν είναι ούτε τόσο ζοφερή, ούτε έχει να κάνει με φόνους η σατανιστικές τελετές. Αναφορικά με τις φωτογραφίες αυτές πάρθηκαν από ένα ξενοδοχείο στο Μπέβερλι Χιλς και όχι από την «Εκκλησία του Σατανά». Η εικόνα στο παράθυρο που λέγεται ότι είναι το ΛαΒέι είναι απλά μια κοπέλα που είχε προσληφθεί από το συνεργείο που έκανε τη φωτογράφηση. Το ίδιο ισχύει και για τον καθαριστή. Το «warm smell of colitαs» που έχει αναλυθεί ποικιλότροπος απλά αναφέρεται στη μαριχουάνα. Colitas είναι το όνομα της στα Μεξικάνικα. Όσο τώρα για τους στίχους δεν έχουν καμία σχέση με σατανισμό. Τα μέλη του συγκροτήματος έχουν δηλώσει πως το τραγούδι μιλάει για την το κλίμα της εποχής και την απληστία στην Καλιφόρνια τη δεκαετία το ’70. Ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα για την άσωτη ζωή που οδηγούσε στην καταστροφή. Μια ζωή που έκαναν και οι ίδιοι στο παρελθόν. «Το τραγούδι ήθελε να πιάσει το πνεύμα της εποχής που ήταν μια περίοδος τεράστιας επιτυχίας για τη χώρα αλλά και τη μουσική βιομηχανία. Το άλμπουμ υπογράμμιζε τη διαφθορά των ροκ σταρς που προέρχονται από τη βιομηχανία του Λας Άντζελες. Ο τίτλος παρουσιάζει απλά την Καλιφόρνια σαν μια ωραιοποιημένη φυλακή που αφήνει τους καλλιτέχνες να μπαίνουν ελεύθερα μόνο για να ανακαλύψουν ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από εκεί. Το πραγματικό Hotel California δεν είναι ένα μέρος είναι μια μεταφορά για τη μουσική βιομηχανία της δυτικής ακτής και το πόσο επηρεάζει τους ταλαντούχους που βρίσκουν τους εαυτούς τους εγκλωβισμένους σε έναν ωραιοποιημένο ιστό» δήλωσε για το κομμάτι το μέλος των «Eagles», Ντόν Χένλεϊ. Παρόμοιες δηλώσεις έχει κάνει και ο Ντον Φέλντερ που μίλησε για τραγούδι με κοινωνικοπολιτικό μήνυμα.
