ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ Η ΧΩΡΑ

Οι αρχηγοί κρατών ασκούν μια εξουσία η οποία είναι απαραίτητη στις μεταπτωτικές συνθήκες ζωής. Με αυτή την έννοια αποδίδουμε τιμές αρχηγού κράτους. Αύριο καταφθάνει στην Ελλάδα ο γάλλο-εβραίος  επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος-Καν και πληροφορήθηκα από τα ΜΜΕ ότι η Ελληνική πολιτεία θα τον υποδεχτεί αποδίδοντάς του τιμές αρχηγού κράτους. Ο σκληρός τεχνοκράτης πολιτικός, πρώην κουμουνιστής, σοσιαλιστής και πρώην μέλος της γαλλικής πολιτικής σκηνής (υποψήφιος μελλοντικός διεκδικητής της γαλλικής προεδρίας στο μέλλον, αν λάβει το χρίσμα), φαίνεται καθαρά πια ότι ασκεί αυτού του είδους την εξουσία που αναφέρθηκα παραπάνω και που θα έχει συνέπειες για την διαμόρφωση των εξελίξεων στην χώρα μας.       

Η κατοχική κυβέρνηση παραδίδει την χώρα στα χέρια των διεθνών αρπαχτικών, μιλώντας για μέτρα που απαιτούνται για την σωτηρία της πατρίδας μας, ενώ ταυτόχρονα κάνει ότι είναι δυνατό για να αποδομήσει το κράτος. Οι Έλληνες πανηγυρίζουν για την ¨σπίθα¨ που ανάβει ο Μίκης την ώρα που έχουν πιάσει φωτιά τα μπατζάκια μας και καίγεται ο κάμπος, οι Έλληνες πανηγυρίζουν για την τσακμακιά του Μίκη και όλοι μαζί μιλούν για αντίσταση, την στιγμή που  το 80% του εκλογικού σώματος δεν έκανε τον κόπο να σηκωθεί από τον καναπέ του και να πάει να ψηφίσει για το μέλλον του.

Η χρεοκοπία της αρετής και του πνεύματος

(τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ οὐκ εἰδότες ὅτι “οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί) γιατί ποιος είναι ο νους τους ή η φρόνηση τους; Πείθονται απ' τους τραγουδιστές του λαού και παίρνουν τον όχλο για δάσκαλο τους, χωρίς να ξέρουν ότι “οι πολλοί είναι κακοί και οι καλοί ...λίγοι”.               

~Ηράκλειτος~  (Ίων φιλόσοφος) | 544-684 π.Χ. |

Ζούμε σε έναν κόσμο πολύπλοκο, πολυδιάστατο και δυσνόητο για μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας. Αυτό που κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από τη ¨μάζα¨ είναι η όξυνση του πνεύματος και η αρετή που πρέπει να τον διακατέχει. Μέσα από την μόρφωση και με όχημα την γνώση μπορούμε να πορευτούμε με ασφάλεια στους επικίνδυνους δρόμους  αυτού του κόσμου σε αρμονία με την ύλη μας, η αρετή σαν ηθικό κιγκλίδωμα στις άκρες του ¨δρόμου¨ μας προστατεύει από την απόκλιση της ορθής πορείας μας. Τι συμβαίνει όμως όταν απουσιάζουν από την ζωή μας η αρετή και το οξύ πνεύμα; Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, ζει μέσα σε οργανωμένες κοινωνίες και ο ένας εξαρτάτε από τον άλλο. Οι κύριες  αλλαγές που συμβαίνουν στις ζωές όλων μας καθορίζονται από τις επιλογές μας και οι επιλογές μας από την κρίση μας. «Στον δρόμο της Αρετής οι θεοί έβαλαν από την αρχή του, τον ιδρώτα. Δρόμος στενός και ανηφορικός και δύσβατος φέρει σ’ αυτήν σαν ξεκινάς. Όταν όμως αξιωθείς και φθάσεις στο άκρο, εύκολος είναι έπειτα, αν κι έχει πάντα κόπους.»           

~Ησίοδος~ | (Αρχαίος Έλληνας ποιητής) | 7ος αιών π.Χ. |

Κατερινα Ακριβοπουλου επίθεση σε Παπανδρεου

Η δύναμη της ¨μάζας¨…

Κάποτε ήταν ένας αγρότης-πατέρας που είχε 5 γιούς, όταν κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος του, μάζεψε όλα τα παιδιά του, τους έδωσε ένα δεμάτι αποτελούμενο από 5 κλαριά και τα παρότρυνε να τα σπάσουν όλα μαζί. Τα παιδιά δοκίμασαν ένα, ένα με την σειρά αλλά δεν κατάφεραν τίποτα, τότε ο πατέρας χώρισε τα κλαριά από το δεμάτι και έδωσε από ένα κλαρί σε κάθε γιό, παροτρύνοντας τα ξανά να τα σπάσουν. Οι νέοι δεν χρειάστηκαν πολύ κόπο και γρήγορα κατάφεραν να σπάσουν τα κλαριά.

Μια παλιά,ρομαντική ιστοριούλα που σίγουρα σε κάποιους από εμάς την έχουν διηγηθεί οι γονείς μας, για να μας διδάξουν την δύναμη τις ομαδικότητας. Μια διδαχή που μας έρχεται από τα ¨βάθη¨ του χρόνου και μας μαθαίνει πολύ απλοϊκά πόσο σημαντικό είναι για την ζωή μας αυτό.

Μερικοί ίσως να αναρωτιούνται πώς έγινε και ο κόσμος ¨έπεσε¨ στα χέρια μερικών ανθρώπων, των λίγων όπως συνηθίσαμε να λέμε. Αυτό έγινε γιατί όλοι αυτοί τα βρήκαν μεταξύ τους, μοίρασαν το κόσμο και οργανωμένα, συλλογικά μέσα από μία άψογη συνεργασία, κατάφεραν με διάφορα μέσα να χειραγωγήσουν τις κοινωνίες και να λεηλατήσουν τον δημόσιο και ιδιωτικό  πλούτο.

Οι λαοί αποπροσανατολισμένοι από τον πραγματικό τρόπο ζωής  και γοητευμένοι από το γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων δόγμα του άρτου και θεάματος, παρέδωσαν τα ¨κάστρα¨ που προστάτευαν τις ζωές τους αμαχητί και επιδόθηκαν σε μια καινούργια τάξη πραγμάτων. Χρησιμοποίησαν εναντίον τους, μια μέθοδο  τύπου τζούντο, που όπως σε αυτό κερδίζεις τον αντίπαλο εκμεταλλευόμενος την δύναμή του, έτσι και εδώ εκμεταλλευόμενοι την δύναμη της μάζας,  την έστρεψαν εναντίον της και με απλές ¨λαβές¨ κρατούν τα πλήθη συνεχώς πεσμένα στην ¨αρένα¨ της ζωής.

Στον αντίποδα της ιστορίας μας, έρχεται η γνωστή ρήση του διαίρει και βασίλευε, που ενώ το συμφέρων ενός λαού είναι κοινό και στις περισσότερες περιπτώσεις οι λύση αποτελεί μονόδρομο, η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας που μας έχουν περάσει επιβάλει στο σύστημα πολλά κόμματα , πολλές φωνές, που έχουν σαν αποτέλεσμα διχογνωμίες και μας βάζουν σε ένα δαιδαλώδες λαβύρινθο χωρίς τέλος, μεταφέροντας την μάχη για λύση, σε μάχη για εξουσία με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.

Σήμερα είναι πολύ εύκολο να συγκεντρωθεί μια μεγάλη μάζα ανθρώπων και να πανηγυρίσει υπέρ μιας ομάδας ποδοσφαίρου, άλλα εξαιρετικά δύσκολο αυτά τα ίδια άτομα να βρεθούν όλα μαζί και να βρουν ένα κοινό σημείο συμφωνίας για να ανατρέψουν μια δυσάρεστη για αυτούς κοινωνική κατάσταση. Πριν την έλευση του € και την κατάργηση της δραχμής στην Ελλάδα, το μικρό μπουκάλι νερού 500 ml κόστιζε στα περίπτερα 50δρχ, ενώ μετά την έλευση του € εκτινάχθηκε στα 0,50 €. Για κάθε 1 εκατομμύριο μπουκαλάκια νερό πριν το €,  πληρώναμε: 1.000.000τεμ x 50δρχ έκαστος = 50.000.000δρχ  ÷ 340,75δρχ  που είναι η ισοτιμία μεταξύ € και δραχμής = 146.735,14€. ή ίδια ποσότητα νερού μετά το € είχε ως εξής: 1.000.000τεμ x 0,50€ = 500.000€ x 340,75δρχ που είναι η ισοτιμία =  170.375.000δρχ. Μιλάμε για μια αύξηση της τάξης των 120.375.000δρχ , μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς ιδιαίτερη μεταβολή στο κόστος εμφιαλώσεως.   και μιλάμε πάντα για απλό νερό. Επέλεξα το νερό γιατί είναι είδος απαραίτητο  για την διαβίωση μας. 

Ας πάρουμε ένα άλλο απλό παράδειγμα που έχει να κάνει με τα χρήματά μας. Για το παράδειγμά μας θα πάρουμε 6000 μικρό-καταθέτες των 1000€, που έχουν τα χρήματά τους σε τράπεζες και απολαμβάνουν ¨προνομιακές¨ απολαβές επιτοκίου, συνήθως κοντά στο 3%. Οι τράπεζες επενδύουν τα χρήματα τους αυτά με διάφορους τρόπους και πολλές φορές δανείζοντας τα στους ίδιους τους φυσικούς δικαιούχους και μάλιστα με αρκετά μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους από αυτό  που τους αποδίδουν. Με αυτό τον τρόπο και άθελα τους οι καταθέτες, τροφοδοτούν ένα σύστημα που έχει φτιαχτεί για να τους υποτάξει. Κάνοντας μια απλή πράξη θα βρεθούμε σε πολύ σοβαρά αποτελέσματα π.χ. 6000 μικρό-καταθέτες x 1000€ που είναι το ποσό του κάθε καταθέτη έκαστος = 6.000.000€ + 40% από μία υποτιθέμενη δική τους επένδυση, φτάνουμε στο ενδιαφέρον αποτέλεσμα των  8.400.000€, εδώ μιλάμε για μια διαφορά της τάξης των 2.400.000€ που αν θέλουν το προσθέτουν στο αρχικό κεφάλαιο και συνεχίζουν με μεγαλύτερα κέρδη η τα μοιράζουν παίρνοντας ο καθένας από    400€ , ποσό που μπορεί να ακούγετε μικρό αλλά αν σκεφτεί κάνεις τα 1000€ επένδυσης καταλαβαίνει εύκολα ότι είναι πολύ παραπάνω από το 3% μιας τράπεζας.

Ένα άλλο κόλπο του συστήματος είναι η εξαγορά όσο το δυνατόν περισσοτέρων επιχειρήσεων που τις ενσωματώνει σε ένα κοινό όμιλο ομπρέλα με αποτέλεσμα το στραγγαλισμό της αγοράς και την συγκέντρωση του πλούτου στα ταμεία των λίγων που ευνοεί το σύστημα.  

Μπορούμε να συνεχίσουμε με άπειρα παραδείγματα αλλά ο σκοπός μας δεν είναι αυτός, από την στιγμή  που οι περισσότεροι μπορείτε να σκεφτείτε καλύτερα παραδείγματα από τα δικά μου. Σκοπός μας είναι να αρχίζουμε σιγά, σιγά να υποψιαζόμαστε και να εφευρίσκουμε τρόπους να μην μας ¨κλέβει¨ το σύστημα. Όσο πιο οργανωμένα και συλλογικά το κάνουμε αυτό, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα έχουμε.  

28.000.000.000 € ενίσχυση στις τράπεζες…

 

Πολλά έχουν λεχθεί και ακόμα περισσότερα γραφτεί σχετικά με την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος στην Ελλάδα, με το ποσό των 28.000.000.000* €. Δεν θα σταθώ στο εάν έπρεπε να τα δώσουμε η όχι απλά θέλω να  επισημάνω μερικά σημεία του θέματος αυτού…

1. Η χρηματοδότηση κρίθηκε αναγκαία για την αποφυγή κατάρρευσης των εγχώριων χρηματοπιστωτικών οίκων.

Γιατί κινδύνευαν με κατάρρευση, από την στιγμή που μας διαβεβαίωναν ότι οι τράπεζες της Ελλάδας δεν έχουν επενδύσει σε "τοξικά" ομόλογα;

Από τι κινδύνευαν απ’ την στιγμή που οι τράπεζες στην Ελλάδα είχαν πάντα κερδοφορία και για την ακρίβεια υπέρ-κερδοφορία;

Μήπως η ενίσχυση που δόθηκε στις τράπεζες με τον όρο να στηρίξουν την Ελληνική οικονομία (πράγμα που δεν έκαναν), δόθηκε με σκοπό την ενίσχυση τους, γνωρίζοντας το σκηνικό που θα ακολουθούσε στην Ελληνική οικονομία  και που βιώνουμε σαν λαός σήμερα;

Μήπως η ενίσχυση που τους δόθηκε είχε ως σκοπό την στήριξή τους σε "ανοίγματα" που ενδεχομένως είχαν κάνει σε άλλα κράτη βαλκανικά και μη ;