wibiya widget


ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΖΕΙ ΠΙΣΩ

Και ξαφνικά ανακαλύψαμε την Αμερική. Και πήγαν στην άκρη και οι αγανακτισμένοι, και το ΔΝΤ, και το χρέος των πολιτικών προς την Ευρώπη που ζητάνε να τους το εξοφλήσουμε εμείς, και η υποχρέωση του πολιτικού μας συστήματος προς τις τράπεζες που πρέπει να πληρωθεί με οποιοδήποτε τίμημα, και το μεσοπρόθεσμο, και όλα.
Ανακαλύψαμε λέει , ότι στο Ελληνικό ποδόσφαιρο στήνονται παιχνίδια. Ανακαλύψαμε ότι το πρωτάθλημα μας είναι βρώμικο. Τι μας λέτε ρε μεγάλοι? Για τόσο ηλίθιους μας περνάτε? Εσάς περιμέναμε να το ανακαλύψετε? Τους τελικούς του 1962 & του 1964 στο κύπελλο μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού κατά τη διάρκεια του οποίου ο κόσμος έσπασε τα πάντα και δεν τελείωσε ποτέ τον θυμάται κανείς? Από τότε υπάρχει η…………υποψία ότι τα παιχνίδια φτιάχνονται. Όμως τότε δεν υπήρχε ΔΝΤ, ούτε μεσοπρόθεσμο, ούτε Τρόικα.
Από τον Φεβρουάριο λένε οι…….υγιέστατοι κύριοι δημοσιογράφοι ήξεραν, η μάλλον τους είχαν ανακοινώσει ότι τον Ιούνιο θα βγουν όλα στη φόρα, θα αρχίσει η κάθαρση.
Αφού λοιπόν από τον Φεβρουάριο τα ξέρατε, τι περιμένατε? Ξύπνησε ένα πρωί η δικαστίνα η κυρία Παπανδρέου, (έλεος, παντού αυτό το όνομα, τυχαίο?) και αποφάσισε να πάρει τη σκούπα και το φαράσι της και να καθαρίσει το χώρο του ποδοσφαίρου μας? Και γιατί δεν σταματούσατε το πρωτάθλημα τότε και να αρχίσετε το σκούπισμα?
Σατανική σύμπτωση να αρχίζει η κάθαρση τώρα που προσπαθούν να περάσουν το μεσοπρόθεσμο, να σταματήσουν οι εφημερίδες, τα κανάλια, ο κόσμος , και οι γιαγιούλες ακόμα να ασχολούνται με τα ουσιαστικά προβλήματα που μας έχουν φορτώσει και βνα αναρωτιούνται τι θα γίνει με τον…Μάκαρο, τον…Αχιλλέαρο, τον….Βαγγέλαρο, τον….Νικόλαρο και όλους αυτούς. Θέλετε κάθαρση κύριοι, καθαρίστε τους εαυτούς σας πρώτα, κόψτε τον τζόγο, το (δυσ)στοίχιμα, το λόττο, το πρώτο, το κίνο, και όλα αυτά τα τυχερά παιχνίδια που φορτώσατε στην πλάτη του Έλληνα μόνο και μόνο για να του τα παίρνεται από παντού πουλώντας ψεύτικη ελπίδα. Και τότε να δεις καθαρό ποδόσφαιρο, πλυμένο με λουλάκι και αλισίβα όπως έπλενε η γιαγιά μου.
Αλλά σε ποιόν μιλάω, σε αυτούς που έκαναν το χρηματιστήριο τζόγο? Που έκαναν ανθρώπους να αυτοκτονήσουν επειδή έχασαν όλη την περιουσία τους σε μετοχές, στους εφευρέτες των εταιρειών «φούσκα” ?
Δεν μασάμε, δεν μας πείθετε πια, δεν έχετε το κύρος, την αξιοπιστία, το ειδικό βάρος, τα επιχειρήματα, την……… προσωπικότητα με όποιο τρόπο κι αν μετριέται αυτή, να μας πείσετε.
Πάρτε λοιπόν τα ΜΜΕ σας, τις τράπεζες σας, την τρόικα σας, του ΔΝΤ σας και πηγαίνετε σε άλλο γήπεδο να παίξετε μπάλα. Σε αυτό το γήπεδο το παιχνίδι είναι στημένο, μόνο που το ξέρουμε, και όχι μόνο το ξέρουμε αλλά αυτή τη φορά το στήσαμε εμείς, οι αγανακτισμένοι Έλληνες και ξέρετε κάτι? Ήταν να μην αρχίσουμε να σας στήνουμε παιχνίδια, ήταν να μην πάρουμε φόρα γιατί τώρα…….
Και για να σας θυμίσω και μια φράση που κάποτε κάποιοι την είχαν καραμέλα,
“Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω” και όχι μόνο δεν γυρίζει πίσω, αλλά στο διάβα του παρασέρνει όλη τη λάσπη, όλη τη βρομιά που θα βρει στο δρόμο του.
Ο άνεμος ταξιδεύει μακριά της. Τον ακούει που της λέει κάτι στο αυτί, όμως δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που της λέει. Μετά από λίγο σταματά την προσπάθεια να καταλάβει τι είναι αυτό που θέλει να της πει κ απλά κοιτάει το τοπίο.
Άγρια βουνά, μια αδάμαστη θάλασσα από κάτω τους, βράχια κοφτερά και αυτή να στέκει εκεί. Στο ψηλότερο σημείο. Να κοιτάει τα πάντα από πάνω ενώ προσέχει ότι τα πάντα στη ζωή είναι ευμετάβλητα. Μπορεί είτε να μείνει εκεί που είναι είτε να πηδήξει και να τελειώσει ο,τι έχει χτίσει τόσα χρόνια. Τα μάτια της δακρύζουν από τον άνεμο. Δεν έχει ενδοιασμό για να πηδήξει αλλά ούτε και για να μείνει εκεί που είναι. Το ίδιο της κάνει.
Όμως θυμάται κάποια λόγια ,χωρίς να θυμάται ποίος της τα πε ή πότε. Μόνο τα λόγια : Και αν το σήμερα σε ξενίζει, το αύριο θα σου φανεί ακόμα πιο άσχημο κ βρώμικο.
Το νιώθει πως έχει δίκιο αυτός που της το πε. Το ζει εξάλλου. Νιώθει ότι δε μπορεί να ξεφύγει από το αναπόφευκτο της μοίρας της. Από αυτό που και η ίδια προσπαθεί τόσο καιρό να αποδεσμευτεί αλλά δε τα καταφέρνει. Της τριβελίζει το μυαλό, της κατατρώει την ψυχή, το είναι της αλλάζει. Πρέπει να το κάνει. Πρέπει να το ζήσει κ ας είναι λάθος.. Κ αν το λάθος της κοστίσει? Δε μετράει. Θα το χει κάνει και θα σταματήσει να την παιδεύει. Τι μετράει περισσότερο? Να κάνει αυτό που τόσο καιρό δε τολμά ή να το αφήσει να χαθεί για πάντα μέσα στη λήθη ?΄
Κοιτά το κενό. Γυρνά πίσω της και κοιτά τη ζωή της. Τι μετράει πιο πολύ για αυτήν? Το λάθος ή το σωστό? Το πάθος ή η λογική? Ο σεβασμός ή η παρόρμηση? Και τι μπορεί να εμπιστευτεί? Το μυαλό ή την καρδιά της?
Τα μαλλιά της ανεμίζουν. Δε θα το κάνει. Ας μείνει η θάλασσα αδάμαστη, ας υπάρχουν ακόμα βράχια γκρι, ας αλλάζει η μια στιγμή μετά την άλλη. Εκείνη θα είναι εκεί, χωρίς να φοβάται για αυτό που επέλεξε. Με αυτό θα συμφιλιωθεί και θα ζήσει. Της αρέσει να υπάρχει αυτό το πάθος στην καρδία της. Της αρέσει που μπορεί να το βάζει αλλού. Της αρέσει που αντί να γίνει αντίπαλός της αυτό έγινε σύμμαχος της πλέον. Και ας είναι λάθος. Είναι το λάθος που ήθελε να κάνει και το έκανε. Και είναι καλά μαζί του κ ας την πρόδωσε.
Κατρακυλώντας από το βουνό χαμογελάει. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ΄όσο νόμιζε ….

Ακροβατώντας στο όνειρο...

Ο άνεμος ταξιδεύει μακριά της. Τον ακούει που της λέει κάτι στο αυτί, όμως δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που της λέει. Μετά από λίγο σταματά την προσπάθεια να καταλάβει τι είναι αυτό που θέλει να της πει κ απλά κοιτάει το τοπίο.
Άγρια βουνά, μια αδάμαστη θάλασσα από κάτω τους, βράχια κοφτερά και αυτή να στέκει εκεί. Στο ψηλότερο σημείο. Να κοιτάει τα πάντα από πάνω ενώ προσέχει ότι τα πάντα στη ζωή είναι ευμετάβλητα. Μπορεί είτε να μείνει εκεί που είναι είτε να πηδήξει και να τελειώσει ο,τι έχει χτίσει τόσα χρόνια. Τα μάτια της δακρύζουν από τον άνεμο. Δεν έχει ενδοιασμό για να πηδήξει αλλά ούτε και για να μείνει εκεί που είναι. Το ίδιο της κάνει.
Όμως θυμάται κάποια λόγια ,χωρίς να θυμάται ποίος της τα πε ή πότε. Μόνο τα λόγια : Και αν το σήμερα σε ξενίζει, το αύριο θα σου φανεί ακόμα πιο άσχημο κ βρώμικο.
Το νιώθει πως έχει δίκιο αυτός που της το πε. Το ζει εξάλλου. Νιώθει ότι δε μπορεί να ξεφύγει από το αναπόφευκτο της μοίρας της. Από αυτό που και η ίδια προσπαθεί τόσο καιρό να αποδεσμευτεί αλλά δε τα καταφέρνει. Της τριβελίζει το μυαλό, της κατατρώει την ψυχή, το είναι της αλλάζει. Πρέπει να το κάνει. Πρέπει να το ζήσει κ ας είναι λάθος.. Κ αν το λάθος της κοστίσει? Δε μετράει. Θα το χει κάνει και θα σταματήσει να την παιδεύει. Τι μετράει περισσότερο? Να κάνει αυτό που τόσο καιρό δε τολμά ή να το αφήσει να χαθεί για πάντα μέσα στη λήθη ?΄
Κοιτά το κενό. Γυρνά πίσω της και κοιτά τη ζωή της. Τι μετράει πιο πολύ για αυτήν? Το λάθος ή το σωστό? Το πάθος ή η λογική? Ο σεβασμός ή η παρόρμηση? Και τι μπορεί να εμπιστευτεί? Το μυαλό ή την καρδιά της?
Τα μαλλιά της ανεμίζουν. Δε θα το κάνει. Ας μείνει η θάλασσα αδάμαστη, ας υπάρχουν ακόμα βράχια γκρι, ας αλλάζει η μια στιγμή μετά την άλλη. Εκείνη θα είναι εκεί, χωρίς να φοβάται για αυτό που επέλεξε. Με αυτό θα συμφιλιωθεί και θα ζήσει. Της αρέσει να υπάρχει αυτό το πάθος στην καρδία της. Της αρέσει που μπορεί να το βάζει αλλού. Της αρέσει που αντί να γίνει αντίπαλός της αυτό έγινε σύμμαχος της πλέον. Και ας είναι λάθος. Είναι το λάθος που ήθελε να κάνει και το έκανε. Και είναι καλά μαζί του κ ας την πρόδωσε.
Κατρακυλώντας από το βουνό χαμογελάει. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ΄όσο νόμιζε ….

२ γουλίες αλήθεια .....

Τελευταία πολλά ερωτήματα, πολλές ανησυχίες …
Ανάβει το τρίτο η το τέταρτο τσιγάρο, εκεί που είχε πει ότι θα το κόψει. Δε βαριέσαι? Μια ζωή την έχουμε, ας πάρουμε κ το ρίσκο να πεθάνουμε από αυτό, σκέφτεται.
Στο μυαλό της τριγυρνάει μια φράση : Δεν τον εγκρίνεις, ε? Τι σημαίνει αυτό ? Τι είναι τελικά οι σχέσεις? Αυτός ή αυτή που εγκρίνουν οι φίλοι και οι φίλες ή αυτός/αυτή που ο άλλος νιώθει καλά και άνετα μαζί του? Και αν τον εγκρίνουν τι γίνεται? Τα προβλήματα έχουν λυθεί? Μήπως έτσι οι φιλίες σώζονται? Ή με αυτόν τον τρόπο κουκουλώνονται τα προβλήματα στη μεταξύ σας φιλική σχέση? Και αν δεν τον εγκρίνουν? Τι γίνεται και τότε? Σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο να σε τσεκάρουν για πόσο μπορείς να αντέξεις? Και αν δεν αντέξεις? Τότε η φιλία διαλύεται για μια εφήμερη σχέση? Κανονικά δεν πρέπει να στηρίζουν όποια επιλογή κάνεις στη ζωή σου αντί να σου γκρινιάζουν συνέχεια? Τελικά μήπως επειδή θέλεις το καλύτερο για τον φίλο σου όλους τους θεωρείς ακατάλληλους?
Πάει και το πέμπτο τσιγάρο.. Ίσως πια μόνο αυτό της έμεινε για παρέα.. Ρουφάει τον καπνό, τον βάζει βαθιά μέσα στα πνευμόνια της γνωρίζοντας ότι έτσι μειώνει κατά πολύ το όριο της ζωής της.. Παρόλ’αυτά δε την νοιάζει.. Όλα μοιάζουν να διαλύονται μέσα σε μια στιγμή. Πότε μια σχέση είναι λάθος και ποτέ σωστή? Πότε νιώθεις ότι δε γίνεται να συμβαδίζεις με κάποιον από ένα σημείο και μετά? Όταν πλέον έχεις φτάσει σε σημείο να θεωρείς ότι όλες οι κινήσεις του είναι λάθος, όταν σταματάς να νοιάζεσαι για το τι κάνει, πώς περνάει, τι σκέφτεται ή όταν του λες έχω απογοητευτεί μαζί σου?
Καθώς τα σκέφτεται όλα αυτά αρχίζει να καταλαβαίνει πως νιώθει μια ψύχρα μέσα της. Μια ψύχρα, που ποτέ άλλοτε δεν είχε νιώσει. Σκέφτεται τις στιγμές που ζήσανε όλοι μαζί σαν παρέα αλλά και μόνοι τους σαν 2 φίλοι και δε νιώθει τίποτα. Ούτε αγάπη, ούτε νοσταλγία, ούτε πόνο.. Ένα κενό νιώθει… Κάτι τελείως αδιάφορο.. Και ένα κρίμα μόνο βγαίνει από τα χείλη της.. Ένα κρίμα από τα βάθη της ψυχής της, γιατί τώρα κατάλαβε πως μόνο την ζήλευε.. Η ζήλια της τα έκανε όλα.. Τα δικά της τα προβλήματα που ποτέ δεν έλυσε ή τουλάχιστον που από ένα σημείο και μετά δε φρόντισε να κρύψει για να μη χαθεί η φιλιά τους.. Και το χειρότερο όλων είναι το γεγονός ότι, σε μια δύσκολη στιγμή της θύμισε τα δικά της λάθη, για να μπορέσει η ίδια να βγει από πάνω ..
Το πακέτο κοντεύει να τελειώσει.. Ρουφάει αχόρταγα τον καπνό, σαν να ναι το μόνο της φάρμακο για την αρρώστια της.. Και αυτή έκανε λάθη… Πιο πολλά από την άλλη.. Όμως φρόντισε τα λάθη της να μην επηρεάσουν κανέναν άλλο πέρα απ τν εαυτό της, γιατί δεν ήθελε κανέναν να μπλεχτεί με τις σκέψεις της.. Κρίμα που και η άλλη δεν το κατάφερε… Κρίμα γιατί την αγαπούσε πολύ … Κρίμα γιατί πίστεψε πως θα μπορούσε να στηριχτεί πάνω της … Κρίμα …

Παιχνιδίσματα του νου και της ψυχής….

Μπερδεμένη τα κοιτάει όλα. Θολωμένη η εικόνα στο μυαλό της. Διαφορετικά τοπία. Ξένες φωνές. Φιγούρες απόκοσμες. Γέλια δυνατά. Μέσα απ’αυτά ξεχωρίζει το δικό της. Γελά και όμως δε το νιώθει, δε το ακούει. Σαν να είναι έξω από το σώμα της. Και μιλάει. Με δυσκολία κατανοεί τις λέξεις, που ξεχύνονται σα χείμαρρος. Μιλάει ακατάπαυστα και στην αρχή νιώθει τους άλλους να γελούν. Έπειτα από λίγο, όμως, ακούει κλάματα. Μα καλά τί λέει; Ψάχνει με δυσκολία το νόημα των λεγομένων της , σχεδόν πονοκεφαλιάζει. Τίποτα. Δε βγαίνει άκρη.
Σταματά να μιλάει και σηκώνεται να περπατήσει. Νιώθει να τρεκλίζει και μετά από λίγο στέκεται στα πόδια της. Ανοίγει την πόρτα και περπατά έξω. Στα πρώτα 10 μέτρα σταματά. Θέλει τσιγάρο. Μα καλά αυτή πότε άρχισε να καπνίζει; Δε θυμάται. Όλα είναι συγκεχυμένα στο νου της. Ψάχνει τις τσέπες της αλλά δε βρίσκει τίποτα. Στέκεται όρθια στη μέση του πεζοδρομίου σα χαμένη. Αποφασίζει να συνεχίσει να περπατάει. Η κατεύθυνση είναι άγνωστη και ο προορισμός αδιάφορος για την ίδια.
Σιγά σιγά συνέρχεται. Θυμάται. Ένα μέρος με πολύ δυνατή μουσική, πολλά παιδιά, ποτά, τσιγάρα δεξιά αριστερά. Όλα μέσα σε ένα θολό πλαίσιο. Το μόνο που θυμάται πολύ έντονα είναι μια ματιά, ένα βλέμμα. Ένα ζεστό και φιλικό βλέμμα και μετά κενό.
Σκοντάφτει και πέφτει κάτω. Τυλίγεται στα πόδια της και η ανάμνηση αυτής της ματιάς της φέρνεις δάκρυα. Ακόμη και τώρα νιώθει να’ναι έντονα καρφωμένα πάνω της. Κοιτάει δεξιά αριστερά αλλά δεν υπάρχει ψυχή. Βουρκώνει περισσότερο και συνάμα ένα κύμα θυμού την κατακλύζει. Δε ξέρει γιατί, όμως. Παλεύει να θυμηθεί και η εικόνα είναι πάλι θολή. Σταματά να αναρωτιέται και βυθίζεται σε ένα βουβό κλάμα. Τα δάκρυα πέφτουν πάνω στα αναψοκοκκινισμένα της μάγουλα και πού κ πού ακουγόταν ένας μικρός αναστεναγμός. Κλαίει για εκείνη τη ζεστή ματιά που νιώθει ότι την πρόδωσε. Κλείνει το πρόσωπό της ανάμεσα στα γόνατα της και κλαίει με περισσότερη λύσσα και απογοήτευση. Ένα γιατί επανέρχεται στο νου της αλλά η θολούρα της απαγορεύει να διεισδύσει σε κείνη την πληροφορία.
Δε νιώθει τι γίνεται γύρω της, αν τη βλέπει κανείς, αν την προσπερνάνε, αν την λυπούνται. Δεν την νοιάζει τίποτα, μονάχα να μάθει το γιατί. Μετά από ώρα σηκώνει τα μάτια της και βλέπει να ξημερώνει. Το φως την ενοχλεί αλλά δεν κάνει κάτι για να προστατευτεί. Κοιτάει τον ουρανό, τα χρώματα, τα παιχνίδια του ανέμου. Κλείνει τα μάτια της να νιώσει τον άνεμο σε κάθε πτυχή του κορμιού της. Ανασαίνει γρήγορα, αχόρταγα. Η θολούρα αρχίζει να υποχωρεί σιγά σιγά. Όμως, δε σκέφτεται τίποτα. Μόνο βλέπει την ανατολή. Μαγεμένη σα μικρό κοριτσάκι. Εκστασιάζεται με την πλοκή των χρωμάτων. Ανοιγοκλείνει τα μάτια της, για να δει τυχόν αλλαγές. Παίζει με τον άνεμο περνώντας τα δάχτυλα της μέσα από τα μαλλιά της. Ένα χέρι την πιάνει από τον ώμο. Στην αρχή δεν κάνει καμία κίνηση, δε γυρνάει να δει ποιος είναι. Σαν να μην έχει σημασία ποιος θα της μιλήσει, ποιος θα την πάει σπίτι. Εκείνος της πιάνει ακόμη τον ώμο καθώς σκέφτεται όλα αυτά. Σε μια στιγμή αλλάζει απότομα γνώμη και γυρνάει το κεφάλι της. Δεν αναγνωρίζει το πρόσωπο μόνο τα μάτια. Εκείνη η ζεστή ματιά. Ένα μειδίαμα ζωγραφίζεται στο πρόσωπό της, την αμέσως επόμενη στιγμή όμως το βλέμμα της σκληραίνει. Μπορεί να νιώθει τη ματιά του όμως το αίσθημα της προδοσίας είναι πιο δυνατό. Γυρνάει το κεφάλι της από την άλλη. Εκείνος δε προβαίνει σε καμία κίνηση. Συνεχίζει να έχει το χέρι του στον ώμο της και απλά περιμένει. Μετά από λίγο εκείνη τον ξανακοιτά. Βαθιά μέσα στα μάτια να βρει τις απαντήσεις που δεν μπορεί να ανακαλύψει μόνη της. Δε τις βρίσκει. Βρίσκει εξίσου μεγάλα ερωτηματικά στα μάτια του. Αυτή τη φορά δε στρέφει άλλου το βλέμμα της. Τον κοιτάει γιατί της αρέσει αυτή η ζεστασιά. Της αρέσει όπως είναι τώρα.
Την αγκαλιάζει και κείνη χώνεται ευχαρίστως εκεί μέσα. Χωρίς λόγια, χωρίς γιατί. Στο κάτω κάτω αν δεν νοιαζόταν για αυτήν δε θα την έψαχνε. Δε θα καταλάβαινε πως εκείνη είχε φύγει. Και μ’αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του, σαν να μην υπήρχε αύριο…..

ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ


ΕΝΑΣ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΟΝΤΕΡΝΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Πάει ο καιρός ο χαλαρός. Αρχίζει η πολυαγαπημένη περίοδος για όλους τους φοιτητές! Και φυσικά μιλάω για την εξεταστική .. Ειδικά αν είσαι κ πρωτοετής εκεί είναι που τα βρίσκεις σκούρα γιατί άντε πάλι κάτσε διάβασε μετά από τόσο διάβασμα που έκανες όλη την χρονιά.. Επειδή λοιπόν βαρέθηκα όλο να διαβάζω τα φετινά βιβλία είπα να διαβάσω τα περσυνό και όχι όποια κ όποια αλλά τα αρχαία και ακόμη ειδικότερα τα πολιτικά του Αριστοτέλη.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λεγόμενά του η πόλη είναι μια κοινωνία(στην οποία με την ευρύτερη έννοια ανήκαν κ άλλες κοινότητες) κ η συγκρότηση τους είχε ένα στόχο: να πετύχουν το ευ ζην δηλαδή την ευδαιμονία. Ο άνθρωπος γίνεται φανερό ότι είναι συνδεδεμένος με την έννοια του πολίτη καθότι δεν θα μπορούσε να υφίσταται πόλη χωρίς πολίτες. Η επιδίωξη του αγαθού αυτού είναι μια ενέργεια που ο κάθε πολίτης την προσπαθεί μόνος του. Αυτή συνδέεται με την επιδίωξη του αγαθού ως σκοπού της πόλης. Άρα, η ευδαιμονία μέσα από τις πράξεις του ενός ατόμου γίνεται η ευδαιμονία για όλη την πόλη. Έτσι, η συμπεριφορά του ατόμου έχει πολιτικό περιεχόμενο καθώς οι πράξεις του έχουν μόνο πολιτικές συνέπειες.
Ο Αριστοτέλης θεωρεί ότι η πόλη είναι ολοκληρωμένη και τέλεια όταν έχε καταφέρει να πετύχει την αυτάρκεια, δηλαδή την κατάσταση κατά την οποία δε θα χρειάζεται καμία βοήθεια για την κάλυψη των βασικών της αναγκών. Παράλληλα δέχεται ότι η πόλη αποτελεί φυσική ύπαρξη κ ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να είναι ενταγμένος εκεί. Αν ισχύει το αντίθετο τότε υπάρχουν άσχημες επιπτώσεις για το ίδιο το άτομο.
Σε γενικές γραμμές αυτά ήταν τα πιστεύω του. Σήμερα, όμως, τι ισχύει?
Όλοι γνωρίζουμε πως τίποτα από αυτά που προανέφερα δεν ισχύει γιατί οι αξίες, τα ιδεώδη , τα ήθη κ όλα αυτά που κρατάνε ζωντανό έναν σωστό πολιτισμό δεν ισχύουν. Ο λόγος? Κυρίως η δίψα για εξουσία κ κατά την άποψη μου όχι το χρήμα, όπως ακούγεται. Το χρήμα υπήρχε από τα πρώτα χρόνια που ο άνθρωπος συγκρότησε για πρώτη φορά πόλη, Το χρήμα αποτέλεσε το βασικό μέσο για να μπορέσει να κάνει τις συναλλαγές του χωρίς να χρειάζεται να μοιράζει τα προϊόντα του δεξιά και αριστερά και μάλιστα πολλές φορές μπορεί να έκανε και «λαν8ασμένες» συναλλαγές ανάλογα με τις ανάγκες του πάντα. Θα μου πει κάποιος όμως ότι και η δίψα για εξουσία προϋπήρχε, Συμφωνώ, όμως, με την εγκαθίδρυση του χρήματος ως βασικού μέσου συναλλαγής πολλοί του δώσανε παραπάνω αξία από όση θα έπρεπε και έτσι φτάσαμε στο σημερινό σημείο. Αφού όσοι μπορέσανε αρπάξανε ό,τι μπορέσανε τώρα έρχονται κ παίρνουν από εμάς.
Η σημερινή μορφή της πόλης δε θυμίζει σε τίποτα τη θεωρία του Αριστοτέλη. Δε μπορώ να δω στη σημερινή κοινωνία ποιος είναι ο στόχος της μιας και δεν πρέπει να υπάρχει εδώ και χρόνια ένας συγκεκριμένος στόχος από μέρους του υπάρχοντος διοικητικού συστήματος. Φυσικά δε τίθεται καν το ζήτημα οι πολίτες να αγωνίζονται για το καλό της πόλης κ άρα για το κοινό καλό, αφού ο καθένας προσπαθεί με κάθε τρόπο να ικανοποιήσει τα δικά του συμφέροντα αδιαφορώντας για το αν πλήττονται τα συμφέροντα άλλων που μπορεί να βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση από τον ίδιο. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη κ αλληλοκατανόηση ανάμεσα στους σημερινούς ανθρώπους κ δε νομίζω να μπορέσει να υπάρξει κιόλας. Γιατί κάποιος μου είχε πει : « παιδί μου εδώ που ήρθες αγωνίσου μόνος σου γιατί κανένας δε θα σε σώσει και όλοι προσπαθούν να σε κατασπαράξουν» . Απ’ότι φαίνεται έχει δίκιο ….

WHITE CHRISTMAS (BING CROSBY 1942) Συνθέτης Irving Berlin

http://www.youtube.com/watch?v=SEsce43dkxw&feature=related





Στις 29 Μαΐου ηχογραφήθηκε το τραγούδι White Christmas, που έμελε να γίνει το πιο εμπορικό τραγούδι όλων των εποχών με συνολικές πωλήσεις περισσότερες από 80 εκατομύρια αντίτυπα. Τα 30 από αυτά αφορούν τις πωλήσεις του τραγουδιού από την ηχογράφηση του Bing Crosby, ο οποίος το παρουσίασε σε διάφορες κινηματογραφικές ταινίες όπως τα: Holiday Inn, Blue Skies και White Christmas. Ο Irving Merlin ήδη είχε στο ενεργητικό του το Easter Parade, που αναφερόταν στο Πάσχα. Έτσι με το White Christmas δημιούργησε ένα κλασικό τραγούδι για τα Χριστούγεννα, που είναι το δημοφιλέστερο Χριστουγεννιάτικο τραγούδι όλων των εποχών.

Related Posts with Thumbnails