Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι
μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν
που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά
Ο κινηματογράφος ήλθε στην Ελλάδα το Νοέμβρη του 1896 όπως άλλωστε και σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες.
Λίγα χρόνια μετά άρχισαν οι υπαίθριες προβολές στην Αθήνα, (Σύνταγμα, Ζάππειο και αλλού).
Ήταν μια πρώτη προσέγγιση του θερινού σινεμά.
Σε όλες τις μεσογειακές χώρες αναπτύχθηκε το θερινό σινεμά. Αρκεί μόνο να φρεσκάρετε λίγο τη μνήμη σας με την αριστουργηματική ταινία του Giuseppe Tornatore «Σινεμά ο Παράδεισος» όπου ο πρωταγωνιστής πηγαίνει σε ένα θερινό σινεμά κοντά στη θάλασσα.
Και βέβαια η χώρα μας δεν θα έμενε πίσω.
Στην Κέρκυρα γνωρίσαμε το θερινό σινεμά από τις υπαίθριες προβολές αρκετών πλανόδιων κινηματογραφιστών στα χωριά, και στην πόλη με τις πολλές αίθουσες, (η καλλιτεχνική φλέβα των Κερκυραίων βλέπετε), που αν κάποιος αναλογιστεί το τότε και το τώρα θα μελαγχολήσει.
Πολλές οι μνήμες από εκείνη τη μακρινή εποχή, την εποχή της νιότης μας.
Καθώς έμπαινε το καλοκαιράκι και έρχονταν η 21 Μάη, τότε που η κόκκινη και η μπλε έβαζαν τις καλοκαιρινές στολές τους άρχιζαν και οι ετοιμασίες για τα θερινά τα σινεμά στην Κέρκυρα.
Πρώτα απ΄ όλα έπρεπε να καθαριστεί το έδαφος από το χορτάρι του χειμώνα.
Οι σκουριασμένες καρέκλες ξαναγίνονταν καινούργιες με ένα καλό βάψιμο και καλώδιο γύρω, γύρω απ’ το σκελετό τους.
Ασβέστωμα στους τοίχους, καθάρισμα και καινούργιο καθαρό πανί για την οθόνη.
Όασις, Φοίνικας, Άλσος, Ναυσικά και το θερινό του Παλλάς, ήταν τα τελευταία προπύργια στο νησί μας.
Το θερινό σινεμά τότε ήταν γιορτή, διασκέδαση, και μια ευκαιρία κοινωνικής επαφής, συναναστροφής, επικοινωνίας των ανθρώπων που το είχαν σαν μια από τις λίγες εναλλακτικές μορφές διασκέδασης.
Οι μικροπωλητές συγκεντρώνονταν από νωρίς έξω από το γκισέ των εισιτηρίων για να πουλήσουν την πραμάτεια τους.
Σπόρους, ποπ κορν, γλειφιτζούρια, καραμέλες ακόμα και τυρόπιτες ο κυρ Φάνης.
Αυτή είναι και η γοητεία του θερινού σινεμά, ακόμα κι αν οι ταινίες που προβάλλονται είναι παλιές, οι ίδιες που εδώ και αρκετές δεκαετίες συγκινούσαν τους γονείς, τους παππούδες μας.
Εκεί όπου ο ήχος από το περίστροφο του Charles Bronson, από τον ερωτισμό της φωνής του Alain Delon, η από τα χαρωπό νιαούρισμα της Αλίκης Βουγιουκλάκη ανακατεύονται με το αγιόκλημα, τη μυρωδιά του γιασεμιού, και με τους θορύβους από τους κινητήρες των αεροπλάνων που ίσως είναι τα μόνα που μπορούν να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα την ώρα που έχεις ταυτιστεί με τους ήρωες της παιδικής σου ηλικίας.
Και στο διάλειμμα, ή σε κάθε ευκαιρία διακοπής της ταινίας, και ήταν συχνές τότε, εμφανίζονταν οι μικροπωλητές με την τάβλα για να πουλήσουν ότι προλάβαιναν.
Σπόρους, στραγαλάκια,, φιστίκια, γαζόζες, ποπ κορν, ακόμα και ΑΛΜΑ παγωτά.
«ΑΛΜΑ τα υπέροχα», ξυλάκι λεμόνι, κρέμα, φράουλα, φιστίκι.
Και όταν τα φώτα έσβηναν, ακόμα και τα επίκαιρα, η τα προσεχώς είχαν τη δική τους γοητεία.
Η μνήμη πολλές φορές είναι επιλεκτική ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες. Θυμάσαι πρόσωπα, καταστάσεις, δρόμους, πλατείες , συναισθήματα, αγάπες, έρωτες, μυρωδιές.
Θυμάσαι τους Spiders και τους Glass Toy που στο Ναυσικά είχαν δώσει μερικές από τις τελευταίες τους συναυλίες.
Θυμάσαι τον Σπύρο, τον Κώστα, το Λευτέρη, τον Δημήτρη,τον Γιώργο, τον Προκόπη, την Πάολα, την Κατερίνα, την Άννα.
Θυμάσαι τη βροχή, που ειδικά εδώ στην Κέρκυρα είναι παλιά μας φίλη και που πολλές φορές είχε προσπαθήσει να μας φρενάρει χωρίς όμως ποτέ να τα καταφέρει. Όλο και κάποια ομπρέλα βρισκόταν για να μην χάσουμε την ταινία.
Θυμάσαι τα χρόνια της αθωότητας.
Κι από τότε, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια, κάθε καλοκαίρι φλερτάρω ξανά με την παλιά μου αγάπη, το θερινό σινεμά.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Φοίνικας και θα αργήσουμε να ξεχάσουμε τη μυρωδιά του γιασεμιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου