Στο λεωφορείο όμως συναντάς τόσες ιστορίες που λες τελικά η δικία μου δεν μετράει κ πολύ. Σήμερα λοιπόν όπως κάθε πρωί σηκώθηκα, ντύθηκα, πήρα τα δύο υπέροχα λεωφορειάκια μου (γιατί ή μένεις στο πανόραμα και είσαι μέρος της καπιταλιστικής-κ καλά ελίτ- ή δεν είσαι) και κατέβηκα στο κέντρο, για να πάω σαν καλό κορίτσι στη σχολή μου..
Παρατηρούσα τους ανθρώπους στη στάση.. Πόσοι κοιτάνε αλλά ουσιαστικά δε βλέπουν τίποτα τριγύρω τους, πόσοι σε κοιτάνε με ζήλο η φθόνο, πόσοι είναι αυτοί που έχουν κουραστεί από όλους κ από όλα αλλά κ πόσοι είναι αυτοί που ενώ έχουν κουραστεί, ενώ πιστεύουν πως δύσκολα τα πράγματα θα αλλάξουν έχουν ακόμα εκείνη τη λάμψη στα μάτια τους κ την πεποίθηση πως μπορούν αυτοί, είτε μόνοι τους είτε μαζί με μία μικρή ομάδα ανθρώπων, να προξενήσουν μεγάλες αλλαγές ή ακόμη κ μικρές αλλά ριζικές..
Ολονών τα μάτια, όμως, άμα τα προσέξει κανείς σου βγάζουν μια γλυκιά αίσθηση αναμνήσεων.. Αναμνήσεων μιας ζωής ολόκληρης που κατά πάσα πιθανότητα είναι κ περιπετειώδης(όσο για τα δικά τους δεδομένα περιπετειώδης μπορεί να ήταν).. Ο κάθε άνθρωπος εξάλλου κουβαλά τη δική του ιστορία , κ ως γνωστόν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας.. Πόσες φορές δε μπήκα στον πειρασμό να ανακαλύψω τις ιστορίες αυτές όμως πάντα σταματούσα θεωρώντας πως παραβιάζω κάτι προσωπικό.
Τουλάχιστον , ξέρω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ονειρεύονται κ παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, από αυτό που μας προσφέρουν και μας λένε ότι βάσει αυτού θα ζούμε για τα επόμενα 10 χρόνια. Τουλάχιστον υπάρχουν λίγοι που ακόμα δε φοβούνται να μιλήσουν ελεύθερα κ ας διακυβεύονται προσωπικά τους συμφέροντα. Το ότι είναι λίγοι δε σημαίνει πως οι υπόλοιποι πρέπει να επαναπαυόμαστε και να λέμε : ‘αυτοί ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα’ .Δυστυχώς όμως σήμερα αυτό συμβαίνει κ αν δεν αλλάξει τίποτα αυτό θα συμβαίνει για πολλά ακόμα χρόνια...
Παρατηρούσα τους ανθρώπους στη στάση.. Πόσοι κοιτάνε αλλά ουσιαστικά δε βλέπουν τίποτα τριγύρω τους, πόσοι σε κοιτάνε με ζήλο η φθόνο, πόσοι είναι αυτοί που έχουν κουραστεί από όλους κ από όλα αλλά κ πόσοι είναι αυτοί που ενώ έχουν κουραστεί, ενώ πιστεύουν πως δύσκολα τα πράγματα θα αλλάξουν έχουν ακόμα εκείνη τη λάμψη στα μάτια τους κ την πεποίθηση πως μπορούν αυτοί, είτε μόνοι τους είτε μαζί με μία μικρή ομάδα ανθρώπων, να προξενήσουν μεγάλες αλλαγές ή ακόμη κ μικρές αλλά ριζικές..
Ολονών τα μάτια, όμως, άμα τα προσέξει κανείς σου βγάζουν μια γλυκιά αίσθηση αναμνήσεων.. Αναμνήσεων μιας ζωής ολόκληρης που κατά πάσα πιθανότητα είναι κ περιπετειώδης(όσο για τα δικά τους δεδομένα περιπετειώδης μπορεί να ήταν).. Ο κάθε άνθρωπος εξάλλου κουβαλά τη δική του ιστορία , κ ως γνωστόν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας.. Πόσες φορές δε μπήκα στον πειρασμό να ανακαλύψω τις ιστορίες αυτές όμως πάντα σταματούσα θεωρώντας πως παραβιάζω κάτι προσωπικό.
Τουλάχιστον , ξέρω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ονειρεύονται κ παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο, από αυτό που μας προσφέρουν και μας λένε ότι βάσει αυτού θα ζούμε για τα επόμενα 10 χρόνια. Τουλάχιστον υπάρχουν λίγοι που ακόμα δε φοβούνται να μιλήσουν ελεύθερα κ ας διακυβεύονται προσωπικά τους συμφέροντα. Το ότι είναι λίγοι δε σημαίνει πως οι υπόλοιποι πρέπει να επαναπαυόμαστε και να λέμε : ‘αυτοί ας βγάλουν το φίδι από την τρύπα’ .Δυστυχώς όμως σήμερα αυτό συμβαίνει κ αν δεν αλλάξει τίποτα αυτό θα συμβαίνει για πολλά ακόμα χρόνια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου